Bieszczady to góry, które pamiętam z czasów licealnych wędrówek. W końcu udało mi się zabrać tu dzieciaki. Jak zarazić je miłością do bieszczadzkich połonin? U nas sprawdziło się przejście grzbietem Połoniny Wetlińskiej: od Smerka po Chatkę Puchatka. Jest sukces! Dzieciaki pokochały te „góry, po których się idzie i idzie bez końca i wszędzie dookoła są widoki”.



Muszę przyznać, że nasza pierwsza bieszczadzka trasa nie należała do najłatwiejszych: do pokonania mieliśmy ponad 15 km, w tym ponad 850 m podejść. Daliśmy sobie zatem dużo czasu – zamiast „obliczeniowych” 5:20 h wędrowaliśmy około 8 godzin z WIELOMA przystankami na odpoczynek, przekąski, zdjęcia… lub po prostu „na zachwyty”.



Na grzbiet dotarliśmy z Wetliny – żółtym szlakiem na Przełęcz Orłowicza. Ten odcinek zajął nam ok. 2 godz.



I tu zaczęła się najprzyjemniejsza część wędrówki: spacer na przemian unoszącym się i opadającym grzbietem połoniny wśród morza falujących traw i bajecznych górskich buków z niepowtarzalnymi widokami. Podsumowując: ponad 7 km i około 4 godzin ciągłego zachwytu!


Smerek - szczyt

Kolejne punkty trasy to: z Przełęczy Orłowicza na Smerek i z powrotem. Potem dalej, przez siodło z niewielkim buczynowym laskiem, podejście pod najwyższy punkt trasy czyli skalny Osadzki Wierch (1253 m n.p.m.) – to chyba najtrudniejszy punkt grzbietowego szlaku.


Obniżenie między Przełęczą Orłowicza a Osadzkim Wierchem

Smerek z Osadzkiego Wierchu

Skały na Osadzkim Wierchu

Potem już tylko z górki – wprost do Chatki Puchatka (napoje, słodycze, pamiątki, możliwość noclegu).


Zejście z Osadzkiego Wierchu

Widać już Chatkę Puchatka!

Oczywiście można też przejść grzbiet Połoniny Wetlińskiej w drugą stronę: od Chatki Puchatka do Smerka – na pewno będzie to dobre rozwiązanie w słoneczny dzień: idąc z południowego wschodu na północny zachód będziemy mieć słońce głównie za plecami.

Poza tym więcej plusów ma jednak spacer od strony Smerka do Chatki Puchatka, szczególnie dla dzieci, które dojście do schroniska i przybicie nowej pieczątki w książeczce traktują jako ukoronowanie, a nie początek spaceru.



My z Chatki Puchatka zeszliśmy żółtym, a następnie czarnym szlakiem do Górnej Wetlinki. Tu niestety czekała nas niemiła droga wzdłuż asfaltu do punktu wejścia na szlak… Na szczęście udało się podjechać stopem.